در پای ناکسان نپراکنده‌ام گهر		از دست مهتران نپذیرفته‌ام عطا
آنرا که او به صحبت من سر درآورد		گویم ثنای نیک و شناسم به دل وفا
ار ذلتی پدید شود زو معاینه		انگارمش صواب و نبینم ازو خطا
اهل سرخس می نشناسند حق من		تا رحلتی نباشد ازین جایگه مرا
مقدار آفتاب ندانند مردمان		تا نور او نگردد از آسمان جدا
آنگاه قدر او بشناسند با یقین		کاید شب و پدید شود بر فلک سها
اندر حضر نباشد آزاده را خطر		وندر حجر نباشد یاقوت را بها